Βρεθήκαμε εδώ στην γη και ήρθε κάποια μέρα,
να μάθουμε κάποια στιγμή, πως ζούμε σε ταξίδι.
Ένα ταξίδι άγνωστο, στο χρόνο και στο χώρο,
και είναι απαραίτητο να μάθουμε τον τρόπο,
για να είμαστε όλοι ελεύθεροι, σε ουράνια ζωή.
Και τι θα κάνεις φίλε μου την ώρα του θανάτου;
Μια σκηνή απ' τη ζωή, που δοκιμή δεν στέργει;
Γνωρίζεις τάχα πως μπορεί, ασήκωτο φορτίο,
να κουβαλήσει μια ψυχή, σ' ένα ταξίδι ατέλειωτο
και σε πορεία αιώνια, χωρίς να κουραστεί;
Φαντάσου τ' άνθη τ' ουρανού, αυτά που ευωδιάζουν,
όσο κανένα εδώ στη γη, και σε καμία χώρα.
Φαντάσου δρόμους ανοικτούς και φωτεινούς συνάμα,
όσο κανείς εδώ στη γη, καμιά απ' τις λεωφόρους,
να σ' αγκαλιάζει δεν μπορεί, με θείο φως, γλυκό κι ονειρεμένο.
Και θα τα ζήσουμε όλα αυτά,
και άλλα, από τ' ανείπωτα, που προφανώς δε ξέρω,
αλλά πιστεύω ακράδαντα, πως είναι εκεί για όλους,
μα είναι περισσότερο γι' αυτούς που λαχταρούν,
να ζήσουν τα θαυμάσια που ο Θεός ορίζει.
Δεν θέλει αυτοδικαίωση, μας πρέπει εργασία,
γι' αυτόν που αγωνίζεται, στιγμή δεν περισσεύει,
τις κρίσεις του να συζητά, για πράξεις και για λόγους.
Πίστη μας πρέπει για ζωή και περισσή αγάπη,
να ζούμε για το επέκεινα και για σπατάλη αγάπης.
Τα γράφω φίλε όλα αυτά και το γιατί δεν ξέρω,
νομίζω θέλει μια ψυχή καλά να καταλάβει,
εκεί που αρχίζει μια ζωή, τι ακριβώς συμβαίνει;
Γιατί να ζούμε τάχα εδώ και όχι κάπου αλλού;
Γιατί να αγωνιζόμαστε με κόπο και με πόνο;
Γιατί είναι τόσο χρήσιμες, η υπομονή και η επιμονή;
Πολλά τα ερωτήματα και απάντηση ποιος έχει;
Ποιος είναι τάχατες ο πιο σοφός, απ' όλους τους δασκάλους;
Ποιος δίνει τα χαρίσματα σε όλους τους ανθρώπους;
Ποιος είναι αυτός ο άρχοντας, που ενώ είναι ανίκητος, χαρίζει ελευθερία;
Ποιος είναι ο δικαστής που πάντα αναμένει, κανέναν δεν κατηγορεί κι όλους τους συγχωράει;
να μάθουμε κάποια στιγμή, πως ζούμε σε ταξίδι.
Ένα ταξίδι άγνωστο, στο χρόνο και στο χώρο,
και είναι απαραίτητο να μάθουμε τον τρόπο,
για να είμαστε όλοι ελεύθεροι, σε ουράνια ζωή.
Και τι θα κάνεις φίλε μου την ώρα του θανάτου;
Μια σκηνή απ' τη ζωή, που δοκιμή δεν στέργει;
Γνωρίζεις τάχα πως μπορεί, ασήκωτο φορτίο,
να κουβαλήσει μια ψυχή, σ' ένα ταξίδι ατέλειωτο
και σε πορεία αιώνια, χωρίς να κουραστεί;
Φαντάσου τ' άνθη τ' ουρανού, αυτά που ευωδιάζουν,
όσο κανένα εδώ στη γη, και σε καμία χώρα.
Φαντάσου δρόμους ανοικτούς και φωτεινούς συνάμα,
όσο κανείς εδώ στη γη, καμιά απ' τις λεωφόρους,
να σ' αγκαλιάζει δεν μπορεί, με θείο φως, γλυκό κι ονειρεμένο.
Και θα τα ζήσουμε όλα αυτά,
και άλλα, από τ' ανείπωτα, που προφανώς δε ξέρω,
αλλά πιστεύω ακράδαντα, πως είναι εκεί για όλους,
μα είναι περισσότερο γι' αυτούς που λαχταρούν,
να ζήσουν τα θαυμάσια που ο Θεός ορίζει.
Δεν θέλει αυτοδικαίωση, μας πρέπει εργασία,
γι' αυτόν που αγωνίζεται, στιγμή δεν περισσεύει,
τις κρίσεις του να συζητά, για πράξεις και για λόγους.
Πίστη μας πρέπει για ζωή και περισσή αγάπη,
να ζούμε για το επέκεινα και για σπατάλη αγάπης.
Τα γράφω φίλε όλα αυτά και το γιατί δεν ξέρω,
νομίζω θέλει μια ψυχή καλά να καταλάβει,
εκεί που αρχίζει μια ζωή, τι ακριβώς συμβαίνει;
Γιατί να ζούμε τάχα εδώ και όχι κάπου αλλού;
Γιατί να αγωνιζόμαστε με κόπο και με πόνο;
Γιατί είναι τόσο χρήσιμες, η υπομονή και η επιμονή;
Πολλά τα ερωτήματα και απάντηση ποιος έχει;
Ποιος είναι τάχατες ο πιο σοφός, απ' όλους τους δασκάλους;
Ποιος δίνει τα χαρίσματα σε όλους τους ανθρώπους;
Ποιος είναι αυτός ο άρχοντας, που ενώ είναι ανίκητος, χαρίζει ελευθερία;
Ποιος είναι ο δικαστής που πάντα αναμένει, κανέναν δεν κατηγορεί κι όλους τους συγχωράει;
Αυτός είναι Ο Ευεργέτης μας, Ο Πάνσοφος Θεός μας.
Είναι Ο Πατέρας Ο Υιός Το Άγιο Πνεύμα, Ο Αρωγός μας.
Σήμερα Βάζω Νέα Αρχή, με Ευλογία, Δοξολογία, Προσευχή.
Είναι Ο Πατέρας Ο Υιός Το Άγιο Πνεύμα, Ο Αρωγός μας.
Σήμερα Βάζω Νέα Αρχή, με Ευλογία, Δοξολογία, Προσευχή.
Ιωάννης ό Φίλος, Νοέμβριος 2017