Άκου τι βλέπεις.

Άκου τι βλέπεις άνθρωπέ μου,
πολλές φορές, γύρω υπάρχουν και άλλοι.

Άκου τι βλέπεις φίλε μου,
το σώμα κάποιου απέναντι ζητά βοήθεια.
Άκου τι βλέπεις φίλη μου,
η συμπάθεια σου
είναι ότι σου ζητούν αυτά τα μάτια.

Το φως μιλά και δεν το βλέπεις,
και οι σκιές τον ψίθυρο τους ψέλνουν.

Τα χρώματα ένα γύρο, σου ζητούν
να ακούσεις, το δικό τους το τραγούδι,
και εσύ αδιάφορα κτενίζεις τα μαλλιά σου.

Κόσμε με βλέπεις και δεν μ' ακούς.
Το περιβάλλον ένα γύρο, γύρω σου ζητά
να καταλάβεις ότι πονά και δεν αντέχει,
να ζεις αδιάφορα και να προσβάλεις διαρκώς,
ότι ο πλάστης ως δωρεά σου έχει χαρίσει.

Άκου τι βλέπεις Άνθρωπέ μου, δυστυχή.
Τη σωτηρία σου στη φύση να ζητήσεις,
το πλαστικό, το ψεύτικο, το αφύσικο στη γη,
μια μέρα, ξαφνικά κι αναίτια για σένα,
θα σε πνίξει.

Άκου τι βλέπεις κι άλλαξε τρόπο Ζωής,
τώρα που η ώρα στο ρολόι της βιωτής,
έφτασε πια και δείχνει, παραπέντε.

Ιωάννης Γ. Μιχαηλίδης
Νοέμβριος 2017